T-24: En toen was er rust.
13-03-2011
De afgelopen 1,5 maand is er weer veel te veel gebeurt. Niet alleen met M maar ook met allerlei zaken om mij heen. Hierdoor kan ik me er moeilijk toe zetten deze blog up to date te houden. Het is nu weer tijd dit blog bij te werken.
Woensdag 2 februari was het de dag van de tweede operatie . De 11:15 was toch wat voorbarig. Ja we waren zoals altijd ruimschoots op tijd en de intake was in 5 minuten gepiept. Zodat M al kort na half twaalf op haar kamer zat. Hier mocht ze tot 15:45 wachten om naar de operatie kamer te gaan en om 16:00 uur was ze al weer klaar.
‘s Avonds tijdens het bezoek zat ze al weer helemaal fris in bed en had het hoogste woord. Wat de uitkomst van de operatie was wist ze niet omdat ze dr. Maring nog niet gesproken had. Bij het naar binnen gaan had ik hem al wel gezien en maar meteen aangesproken. Volgens hem had hij het beter aangetroffen als hij verwacht had en daarom was het snel gegaan en dat M de volgende dag wel naar huis zou kunnen. Daarom vroeg ik hem dit ook tegen haar zelf te zeggen. En inderdaad later tijdens het bezoek kwam hij dit vertellen. Het enige dat tegenviel was dat hij nu niet opteerde voor de VAC maar dat het met steriel gaas ook moest lukken.
De volgende dag kwam M naar huis, met een wond van 9 bij 5 centimeter en een diepte van 11,5 centimeter. Het gaas moest twee keer per dag verschoond worden door de thuiszorg en deze kwam donderdag avond voor de eerste keer.
Je zult het niet geloven maar van donderdag 3 februari tot donderdag 10 februari zijn er 13 keer verzorgende geweest, waarvan 10 verschillende personen. Enige vorm van band, terwijl ze zich bloot moest geven in bad, kon er zo niet ontstaan. Het ergste van alles is nog dat ik de verzorging zelf moet betalen. Ook al was ik het niet eens met de hoeveelheid verschillende verzorgende en de zeer ruime marge wanneer de zorg werd uitgevoerd. ’S morgens tussen 8 en 13 en ‘s avonds tussen 20 en 22:30.
Donderdag 10 februari waren we rond negen uur weer bij dr. Maring. Ook hij zag dat de wond niet droog werd en de huid van M slecht reageerde op alle folie. Haar wond was na één week 7,5 lang, 4 breed en 11cm diep. Dr. Maring stelde voor over te gaan naar een gaas met een vorm Zeewier. M had zich goed voorbereid en kwam meteen met het voorstel van de VAC. Na overleg met de medewerker wondzorg werd besloten nu toch de VAC therapie te gebruiken. Maar het apparaat moest besteld worden en kon pas vanaf 16 februari beschikbaar zijn. Het bleek toen ook dat dr. Maring niet een steriel gaas had bedoeld voor in de wond maar Sorbact. Een groen gaas met een bacterie dodende stof. De 6 dagen tot aan de nieuwe therapie heb ik de wond verzorging op me genomen. Natuurlijk met goedvinden van M.
Woensdag 16 rond 12 uur werd de VAC dan eindelijk aangesloten. In de week voorgaf gaande aan de plaatsing was de wond behoorlijk geslonken tot 6 bij 3 bij 7,5cm.
Het MTH team van de thuiszorg kreeg vanuit het ziekenhuis de taak 2 keer per week de wond te verzorgen. Maar nu kon dit zonder in bad te gaan, dus behoorlijk minder belastend voor M. De wondverpleegkundige had wel meegegeven dat we moest waken dat de verzorging plaatsvond volgens haar voorschriften. Het was maar goed dat M sterk in haar schoenen stond want nogal wat verzorgers hadden hun eigen methode maar die werden niet getolereerd. Op één ochtend maakte haar pomp zo’n gek geluid dat ik alles heb moeten vervangen. Daarna bleek de pomp gelukkig vacuüm wat mij het gevoel gaf dat ik weer een competentie erbij had.
Dinsdag 22 februari is M maar in haar eentje naar de diëtiste geweest. Zij vond dat M te weinig was afgevallen. Ze zou meer kunnen afvallen als ze magerder zou eten. Maar M weerlegde dat met allerlei zaken die ze op internet had gelezen. De diëtiste gaf toen aan dat ze bezig waren om één richtlijn landelijk op te zetten. Uiteindelijk gaf ze geen extra richtlijnen mee.
Vrijdag 4 maart mocht ze rond 13:00 uur terugkomen bij de wondzorg. Tot dan toe was er ongeveer 600 ml aan vocht uit haar wond gekomen. Ondanks dit vocht veranderd er al weken niets aan haar gewicht dat rond de – 24kg blijft hangen. Haar wond was in 3 weken wel geslonken tot 4 bij 2,3 bij 7,5 cm en de behandeling werd aangepast dat nu 3 keer per week de wond verzorgt moest worden.
Omdat we van 7 tot 11 maart een break hadden geboekt zou het alleen de eerste week bij 2 keer blijven.
De break-week in Hof van Saksen was een geweldige midweek in Drenthe voor ons alle 4. De 2e dag zijn we naar het dierenpark in Emmen geweest waar M het toeliet dat ze in een rolstoel werd rondgereden. M3 wierp zich meteen op als duwer. Met het zonnige weer kon je zien dat ze weer meer energie kreeg. We hebben in de zon, bij de olifanten, ruim een uur geluncht en genoten van het goede weer. De overige dagen hebben we rustig in het Hof doorgebracht en een wandeling door het park gemaakt. Meer dan het afgelopen jaar in Zeeland.
Toen we vrijdags naar huis gingen grapte ze zelfs dat ze nog wel 2 dagen wilde bijboeken. Ook M2 en M3 hadden het naar hun zin en waren niet bezig elkaar het leven zuur te maken.
Deze break was dus een prima idee van M en heeft ons allemaal goed gedaan
