Start van haar nieuwe leven.
02-11-2010
Vandaag begonnen de voorbereidingen zoals tegen de middag het bezoek van verpleegkundige voor bloedafname en de eerste trombose spuit. Rond half 5 kwam dan het verlossende telefoontje dat ze zich om 21:00 bij de portier konden melden. Op de vraag welke kamer kon men geen antwoord geven.
M. gaf toen aan dat ze dacht dat ze een blaasontsteking had, maar dat ze hiervan niets zou melden omdat daardoor alles wel eens afgezegd zou kunnen worden. Eenmaal om 5 voor negen op het tweedesteden aangekomen werden we direct doorverwezen naar afdeling 3, waar we meegenomen werden naar kamer 316.
Deze vleugel was nog niet zo lang geleden gerenoveerd en dat was te zien ook. Het thema van de afdeling was Afrika en er hingen allerlei foto’s aan de muur. Opvallend genoeg (hoezo toeval) was de foto bij haar kamer “die van nijlpaarden”. Na een korte intake en wat uitpakken heb ik haar daar achtergelaten.
Haar bed stond bij het raam en naast haar bed was de douche/wc van haar kamer, waardoor ze later snel naar toilet zou kunnen gaan. Wat mij wel deugd deed was het aantal reacties dat M. op haar topic bij wlfforum en haar hyves kreeg. Iets wat ze zelf niet meer kon lezen omdat ze in het ziekenhuis lag. Dachten we toen.
03-11-2010
De dag die ze vooraf aangaf als de dag van haar nieuwe leven, begon voor al vroeg. Ondanks dat ze niet kon slapen was ze al voor 7 uur onder de douche geweest. Toch extra spannend zo’n laatste telefoongesprek voor de operatie, want ik mocht van haar niet komen om haar naar de OK te begeleiden. Wat fluisterend, want de andere patiënten op de kamer zouden nog slapen, wenste ik haar veel moed toe en de bekende laatste woorden werden uitgewisseld (iloveU).
Ze werd om 10 over zeven naar beneden gebracht en om acht uur ging ze de OK in, zonder enige vorm van angst zoals ze zelf later zei. Om 11:56 werd ik op mijn mobiel gebeld door een assistente (Belgische) dat de operatie voorspoedig was verlopen echter al heel snel was gebleken dat de kijkoperatie niet kon doorgaan. Hierdoor had men toch de oude methode moeten toepassen van de snede in de buik, waardoor het herstel iet wat langer kon duren. Direct daarna heb ik de kinderen opgehaald en zijn we richting ziekenhuis gereden.
Rond 13:00 waren we daar en kreeg ik van de verpleegkundige te horen dat het nog wel even kon duren. Na 14:15 kwam ze dan eindelijk van de verkoever kamer, ondertussen waren mijn schoonouders ook aanwezig.
Kort nadat ze op de afdeling kwam hebben we haar gezien maar M. was nog erg down en zag er niet florissant uit. Daarom zijn we met z’n vijven naar het restaurant gegaan en een half uur later weer terug. Ze zag er wel wat beter uit maar je kon zien dat ze veel pijn had en de vele kabeltjes deden ook niet goed.
4 verschillende soorten pijnstillers en een boost knop gaven wel aan dat de opmerking van de assistente niet voor niets was.
Het deed me wel wat dat om vijf uur twee collega’s van mij voor de deur stonden. Ze kwamen namens een groot aantal collega’s een enorme bos bloemen brengen om te vragen hoe alles was gegaan en M. veel beterschap te wensen. Tja ik zeur er wel vaak over op het ROC denk ik dan, maar toch een gebaar dat ik en M. zeer hartelijk vonden.
‘S avonds was ze weer wat opgewekter maar ze gaf aan dat het ingrijpender was dan ze zich had voorgesteld en dat ze na de operatie meteen gevoeld had op haar buik en baalde van de lange snee in haar buik.
Trouwens dit was wel de verjaardag van mijn schoonmoeder.
04-11-2010
De tweede nacht dat ze niet geslapen had, waardoor ze overdag regelmatig weg doeselde.(natuurlijk ook door de pijnstillers)
Tijdens de gehele dag heeft ze niets anders dan kleine slokjes ijswater gedronken en s’avonds kreeg ze een klein beetje heldere soep.
Ze was al wel een paar keer op de rand van het bed gaan zitten maar had toen wel de morfinepomp moeten gebruiken.
Ik zag wel vooruitgang, maar toch erg minimaal.
05-11-2010
De derde nacht dat ze niet goed heeft kunnen slapen door het bed de kabeltjes. In de ochtend werden al wel wat kabeltjes verwijderd maar ze heeft nog steeds de vloeistofoplossing , morfine pomp en aspirine vloeistof.
Omdat ze de morfine pomp alleen gebruikt had voor nood mocht ze hem nog één dag houden. Vanmorgen had ze voor het eerst beschuit met smeerkaas gegeten later heeft ze ook soep en pap gehad.
Ook nu weer zag ik een klein vooruitgang, maar ja het is ook pas twee dagen geleden.
06-11-2010
Ja wel de vierde nacht dat ze niet goed heeft kunnen slapen. En het aantal kabeltjes is terug gebracht tot één alleen nog de glucose/natrium oplossing.
Toch wel vreemd hoor om zelf op je 23ste trouwdag alleen wakker te worden. Maar het is maar eenmalig hoop ik.
Vandaag is ze regelmatig uit bed geweest maar ze blijft natuurlijk pijn houden aan haar wond.
‘s Avonds kreeg ze een bord met eten voorgezet. Iets wat ze helemaal niet verwacht had. Het was gepureerd bieflapje, schorseneren en aardappel pure, 10 minimale hapjes maar ze had toch te veel.
Tot 21.30 had ze er toch last van. Tijdens het kijken naar “het beste idee van Nederland” werd ze zo moe dat ze om 22:00 ging slapen. Rond 24:00 uur werd ze weer wakker en heeft toen de eerder op de dag gevraagde slaaptablet ingenomen. Hierop sliep ze voor haar doen door tot vijf uur.
Natuurlijk M. staat centraal en dat hoort ook zo, als je zo’n opoffering maakt om je kinderen langer te zien opgroeien.
Maar tijdens deze dagen is het wel aanpoten. Zo begint elke werkdag begint met 5 uur werken, dan twee bezoek per dag aan het ziekenhuis (4 uur) en dan thuis nog zoiets als webshops hebben die ik vind dat ze gewoon door moeten draaien (4 uur).
Daarnaast ook nog strubbels met de afwikkeling met de plaatsing van M3 op het juiste voortgezette onderwijs. Het kan maar niet op.
Ook moet ik wel kwijt dat beide kinderen van mij me overal bij helpen of willen helpen bij het eten klaarmaken of schoolbrood smeren, poetsen en M2 zelfs de was doen.
