Tag Archief 'moed houden'

U bekijkt nu de archief van:
De weg naar Maatschappelijke acceptatie .

T-12,5: Het komt zoals het komt, daar doe je niets aan.

05-12-2010

Vorige week zondag zijn we alsnog naar de EHBO gegaan, want de pijn nam niet af. De dienstdoende assistent bekeek en voelde aan de plekken. Ze stelde ons gerust dat het bindweefsel was, want ze voelde alleen verhard weefsel. Toch liet ze bloed afnemen omdat M. koorts bleek te hebben (38,5) en we toch de volgende dag een afspraak hadden staan bij mw. Ibelings, zodat er ook vergelijkingswaarden zouden zijn.

De afspraak bij dr. Ibelings verliep heel soepel. In niets leek dit op dat van die van dr. Kranendonk. Toen we werden binnen geroepen opende de verpleegkundige de afdichting maar deed dit meteen weer dicht met de opmerking: “dit moet de dokter zelf maar doen.”  Toen deze binnen kwam ging ze meteen aan de slag. De wond werd verschoond en ze plaatste een bacterieel ontsmettend gaasje in de wond. We kregen de opdracht dit voorlopig zelf op deze manier te verzorgen waardoor de wond openblijft en het vocht kon weglopen. Voor de pijn mocht ze Zaldiar gaan gebruiken. M. had dit zelf voorgesteld omdat na mijn elleboogzenuw operatie er nog ongeveer 3 verpakkingen in de kast stonden. We kregen voor een verzorging de spullen mee en bij de leverancier van het ziekenhuis werd een bestelling geplaatst die binnen 24 uur geleverd zou worden. De volgende dag was er tot 16:00 uur geen koerier komen opdagen. Telefonisch kreeg ik noch iemand van  de poli chirurgie aan de lijn. Toen ik uiteindelijk een verpleegkundige kreeg, vertelde deze mij dat op die maandag om 14:15 de bestelling was gefaxt en met Bosman de overeenkomst was dat zij altijd binnen 24 uur leverde. Vervolgens kreeg ik het telefoonnummer van Bosman met het verzoek deze maar zelf te bellen waar de bestelling bleef. Toch de omgekeerde wereld waar je als patiënt zelf achter je medicatie aan moet. Bij deze organisatie kreeg ik na 3 personen eindelijk iemand die een spoed levering wilde opstellen. Ook hij bleef volhouden dat de bestelling in zijn systeem pas om 17:15 uur was aangekomen, waardoor de levering toch echt pas woensdag zou aankomen. Hij liet zich wel ontvallen dat het de vorige dag extreem druk was en hij het verstandig had gevonden als op de bestelling spoed was gebruikt. Die avonds begon mijn praktijkervaring als wondverzorger. Het is geen pretje om een gaasje van 15×20 cm met een pincet in je vrouw te stoppen. Maar nood breekt wet en uiteindelijk was de klus in 3 minuten geklaard. Om 19:30 kwam de spoedbestelling gelukkig binnen en op woensdag kwam met de TNT de originele bestelling. (Gelukkig geen stakingsdag)

Ondanks de afspraak, een keer per dag het gaasje te vervangen, zijn we deze week zelf overgestapt naar twee keer per dag de wond volledig te verzorgen. Bij elke wisseling zit er een behoorlijke hoeveelheid vocht in het absorptie gaas en wanneer het wondgaasje er uit gehaald werd hangt daar ook weefsel aan. Vanmorgen was het voor het eerst dat de hoeveelheid vocht teveel was voor het absorptie gaas. Wat het gewicht betreft nam ze in het begin van deze week ongeveer een pond per dag af. De laatste twee dagen is daar weer een kilo van teniet gedaan.

Gelukkig dat we morgen een afspraak hebben bij de chirurg want naar mijn gevoel zou de hoeveelheid vocht moeten afnemen en het gewichtsverlies moeten toenemen. Toen mijn oma 91 was zei ze eens tegen mij, toen ik lichamelijke problemen had: “Jonge neem van mij nu maar aan: Het komt zoals het komt, daar doe jij toch niets aan.” Dat hou ik me nu ook maar voor, maar het wordt steeds moeilijker.

Morgen krijgen we ook de uitslag van de kweek van M. haar urine. Deze is door onze huisarts, voor het vaststellen welke bacteriële infectie ze heeft, voor onderzoek ingezonden naar het ziekenhuis. Want na twee penicilline kuren (tegen blaasontsteking) zitten er nog steeds veel bacteriën in haar urine.

« Vorige