De weg naar Maatschappelijke acceptatie

01-02-2011

Blog moeheid.

Zoals je al kunt zien is het bijna 2 maanden geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt.  Dat is het probleem met mij en blogs. Als het idee ontstaat en er is van alles te toen hou ik het regelmatig bij. Maar zijn er zoveel dingen die ik op me neem, dan schiet zo’n blog er als eerste erbij in.

Samenvatting afgelopen maanden.

M bleek dus nog steeds een blaas ontsteking te hebben maar die is ondertussen wel verholpen. Het wondvocht bleef een probleem waardoor we tot morgen vroeg twee keer per dag de inwendige holtes verzorgen.

6 december zijn we nog een keer bij dr. Ibeling geweest en vond ze het raadzaam te blijven spoelen tot de wond dicht was.

23 december zijn we bij dr. Maring geweest en die vond de gehele situatie vreemd. Wondvocht ophopingen die ruim 3 weken na de operatie ontstaan had hij nog niet eerder meegemaakt. Wel gaf hij aan dat er nog maximaal 2 maanden werd aangekeken of de wond op deze manier sloot. Anders zou er worden ingegrepen door middel het openen van de wond en dit van binnen uit weer te laten sluiten.

Zo zijn we dan ook het jaar 2011 in gegaan. De wond werd kleiner en er waren geen ophopingen.
In de week voor de verjaardag van M2 kwamen er weer een verharde schijf ter hoogte van de eerste vocht ophoping in het lichaam van M. Hiervan had ze wel last als ze aan tafel zat, maar ze ging gewoon door. Tijdens die week nam de hoeveelheid vocht, dat uit de wond kwam, weer toe. Aangezien we de maandag daarop weer bij dr Maring een afspraak hadden werden er geen stappen ondernomen.

Mijn grootste schrikmoment tot nu toe.

Op de avond dat M2 haar verjaardag vierde voor haar vrienden gingen we rond 19:00 de wond verzorgen.  Bij het verwijderen van de anti bacteriële gaas kwam er een vloedgolf van ongeveer één liter vocht uit haar wond. Wat ik te zien kreeg was te vergelijken met een straal dat uit de mond van een kind komt, als deze plotseling moet overgeven. Niet te beschrijven wat er dan in je omgaat. Wij, nuchter geworden door alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt, hebben de verzorging toen voortgezet zoals we dat altijd deden.  Omdat de wond bijna gesloten was waren we ondertussen al wel gestopt om de katheter voor het spoelen te gebruiken. Vanaf dat moment werd die wel weer gebruikt en ipv slechts 3 cm in de wond te kunnen hield ik nu nog geen cm over. De dagen daarna kwam er nog steeds vocht uit haar wond, maar in beperkte maten.

Maandag 24 januari gingen we naar dr. Maring op zijn spreekuur in Waalwijk. Nu hoorde hij ons aan en ging een katheter halen om zelf te kunnen bepalen hoe diep de wond nu was.  Toen hij de absorberende laag verwijderde kwam er vanzelf geel vocht uit de wond en stopte hij meteen. Hij stelde voor zo snel mogelijk te opereren om zodoende de wond droog te krijgen.
Hiervoor zou hij wat zaken regelen en ging ie weg.

Nu dit was de eerste keer dat dr. Maring mij tegen viel.
Er kwam een zuster in opleiding om de wond weer af te sluiten. Deze gaf aan dat we naar de balie moesten gaan voor het formulier om een opname te regelen. Dr. Maring kwam dus niet terug. Maar daarom vroegen wij dus wel, want we zaten vol met vragen.  Iet wat verbaast kwam ie toen terug. Hij gaf aan wat er ging gebeuren, dat M binnen 3 weken geholpen zou moeten worden. De tijd van ziekenhuisopnamen was vooraf niet in te schatten laat staan de verwachting hoe lang dit proces ging duren.
Ook nu weer ging hij, nadat nu wel al onze vragen beantwoord, weer direct naar zijn kantoor. Een opmerking zoals “tot kijk” of “Hou nog even vol” kon er niet af.

Morgen

Morgen mag M om 11:15 zich opnieuw melden bij het ziekenhuis. Dan wordt ze opgenomen voor een eenvoudige ingreep.

Naast haar huidige wond wordt een opening van ongeveer 10 cm gemaakt. Hiermee willen ze alle bestaande holtes, ontstaan door wondvocht, kunnen behandelen tegen bacteriën. Deze behandeling gaat in de vorm van crème en wordt  zo lang herhaald totdat alle holtes bacteriën vrij zijn. Daarna gaat er een spons in de wond, op de wond een folie geplaatst en in die folie ter hoogte van de spons worden gaatjes gemaakt. Hierop wordt dan een vacuümpompje aangesloten die het overtollige vocht afzuigt en in een containertje pompt. Over deze pomp komt dan weer een folie die luchtdicht gemaakt wordt.  De spons en de folie moet één keer per 2 dagen vervangen worden. Deze behandeling wordt natuurlijk vaker gebruikt en heet Vacuum Assisted Closure (VAC).
Als het gehele systeem goed werkt mag M naar huis en zal de thuiszorg de vervanging regelen.

Ik denk maar weer aan mijn grootmoeder “Het komt zoals ….” anders is dit niet meer te volgen.

Tags: Chirurg, moed houden, Opname, teleurgesteld, Vacuum Assisted Closure

27-11-2010

Maandag begon al met een domper. M. begon meer last te krijgen van haar buik maar dat kon van alles zijn vond ze. Het kon een blaasontsteking zijn, darmen die nog moesten wennen aan de nieuwe omgeving of iets verkeerd gegeten op zondag. Haar devies was maar even wachten.
In de loop van dinsdag bleef ze maar last houden zodat M2. woensdag wat urine naar de huisarts bracht. Nou ja gelukkig, het bleek dat haar blaasontsteking niet weg was. De verklaring van de pijn werd hierdoor gegeven en na een nieuwe kuur zo dit wel overgaan, dacht ze. Nou dat werd het dus niet.
Woensdagavond bleek in bed dat de pijn en het ongemak toch toenam. Het leek volgens haar dat een tennisbal naast haar wond zat, zodat ze niet op haar zij kon slapen.  Donderdag ochtend heeft ze toch maar naar het ziekenhuis gebeld. Er bleek geen enkele obesitas Chirurg poli te hebben maar ze kon toch rond 10:00 uur terecht bij dr. S.E. Kranendonk.

In het ziekenhuis verliep alles goed tot dat we in de behandelkamer zaten.
Blijkbaar wilde deze chirurg eigenlijk niet het werk van zijn collega overnemen. Het gesprek dat hij hierover had met de verpleegkundige konden wij prima horen door de deur. Toen hij eenmaal binnen was gedroeg hij zich als een soort Gordon Ramsy naar het verplegend personeel. Toen hij eenmaal op de buik van M. had gedrukt kwam ie direct in actie.
Met een pincet opende hij de wond en drukt net zo lang tot er wat vocht uit kwam. Maar dit bleek meer te zijn dan hij verwacht had, hij had maar gevraagd om één gaasje.
Toen begon hij van: dames vlug nog meer gaas, zien jullie dan niet, direct komt de broek van mevrouw nog onder, schiet op, waarom treuzelen jullie zo. Echt genante als je als man van de patiënt dat zo alles hoort.
Maar uiteindelijk werd alles opgevangen en afgedaan. De hele tennis bal bleek weg te zijn maar de irritatie bleef. De remedie die we mee kregen was twee maal daags spoelen en opnieuw voorzien van gaasjes en een transparante afdek film. Vervolgens mocht nog een vervolg afspraak gemaakt worden voor maandag. Dit bleek ook moeilijker dan leek. Alle polis bleken meer dan vol te zitten. Na 8 minuten was het toch mogelijk om maandag rond half twee bij Mw. Dr. M.S. Ibelings te komen.

In de tussentijd bleek dr. Kranendonk het ook niet zo nauw te nemen met de privacy van patiënten. Terwijl ik stond te wachten op de verpleegkundige voor de uiteindelijke afspraak was hij al in gesprek met de volgende patiënt. Hij nam niet de moeite om de deur te sluiten.  M. en ik keken elkaar aan en spraken later meteen dezelfde gedachte uit : “Hem nooit als chirurg“.

De dagen daarna heeft ze wel ingenomen van dit alles. M. geeft regelmatig aan dat de pijn het zelfde lijkt op dat van direct na de operatie. Ze baalt wel dat ze na vier weken nog steeds niet uit de voeten kan maar ze neemt haar rust (noodgedwongen) wel.
Wat de openwond betreft vind ik als ict-er dat ie je niet koud laat. Na 6 keer wisselen wordt het wel steeds minder ingrijpend. Omdat de hoeveelheid vocht bij het wisselen nu wel meevalt maar de pijn niet afneemt, neemt bij mij de onrust toe.
Maar M. wil niet eerder terug dan as Maandag. Dus moet ik ook maar afwachten.
Ondanks dit alles zegt ze wel “Spijt van de operatie heb ik niet, maar het had wel wat soepeler mogen gaan.”

Tags: Afname, Chirurg, herstellen, Onderzoeken, wond