T-12: Een stapje terug.
27-11-2010
Maandag begon al met een domper. M. begon meer last te krijgen van haar buik maar dat kon van alles zijn vond ze. Het kon een blaasontsteking zijn, darmen die nog moesten wennen aan de nieuwe omgeving of iets verkeerd gegeten op zondag. Haar devies was maar even wachten.
In de loop van dinsdag bleef ze maar last houden zodat M2. woensdag wat urine naar de huisarts bracht. Nou ja gelukkig, het bleek dat haar blaasontsteking niet weg was. De verklaring van de pijn werd hierdoor gegeven en na een nieuwe kuur zo dit wel overgaan, dacht ze. Nou dat werd het dus niet.
Woensdagavond bleek in bed dat de pijn en het ongemak toch toenam. Het leek volgens haar dat een tennisbal naast haar wond zat, zodat ze niet op haar zij kon slapen. Donderdag ochtend heeft ze toch maar naar het ziekenhuis gebeld. Er bleek geen enkele obesitas Chirurg poli te hebben maar ze kon toch rond 10:00 uur terecht bij dr. S.E. Kranendonk.
In het ziekenhuis verliep alles goed tot dat we in de behandelkamer zaten.
Blijkbaar wilde deze chirurg eigenlijk niet het werk van zijn collega overnemen. Het gesprek dat hij hierover had met de verpleegkundige konden wij prima horen door de deur. Toen hij eenmaal binnen was gedroeg hij zich als een soort Gordon Ramsy naar het verplegend personeel. Toen hij eenmaal op de buik van M. had gedrukt kwam ie direct in actie.
Met een pincet opende hij de wond en drukt net zo lang tot er wat vocht uit kwam. Maar dit bleek meer te zijn dan hij verwacht had, hij had maar gevraagd om één gaasje.
Toen begon hij van: dames vlug nog meer gaas, zien jullie dan niet, direct komt de broek van mevrouw nog onder, schiet op, waarom treuzelen jullie zo. Echt genante als je als man van de patiënt dat zo alles hoort.
Maar uiteindelijk werd alles opgevangen en afgedaan. De hele tennis bal bleek weg te zijn maar de irritatie bleef. De remedie die we mee kregen was twee maal daags spoelen en opnieuw voorzien van gaasjes en een transparante afdek film. Vervolgens mocht nog een vervolg afspraak gemaakt worden voor maandag. Dit bleek ook moeilijker dan leek. Alle polis bleken meer dan vol te zitten. Na 8 minuten was het toch mogelijk om maandag rond half twee bij Mw. Dr. M.S. Ibelings te komen.
In de tussentijd bleek dr. Kranendonk het ook niet zo nauw te nemen met de privacy van patiënten. Terwijl ik stond te wachten op de verpleegkundige voor de uiteindelijke afspraak was hij al in gesprek met de volgende patiënt. Hij nam niet de moeite om de deur te sluiten. M. en ik keken elkaar aan en spraken later meteen dezelfde gedachte uit : “Hem nooit als chirurg“.
De dagen daarna heeft ze wel ingenomen van dit alles. M. geeft regelmatig aan dat de pijn het zelfde lijkt op dat van direct na de operatie. Ze baalt wel dat ze na vier weken nog steeds niet uit de voeten kan maar ze neemt haar rust (noodgedwongen) wel.
Wat de openwond betreft vind ik als ict-er dat ie je niet koud laat. Na 6 keer wisselen wordt het wel steeds minder ingrijpend. Omdat de hoeveelheid vocht bij het wisselen nu wel meevalt maar de pijn niet afneemt, neemt bij mij de onrust toe.
Maar M. wil niet eerder terug dan as Maandag. Dus moet ik ook maar afwachten.
Ondanks dit alles zegt ze wel “Spijt van de operatie heb ik niet, maar het had wel wat soepeler mogen gaan.”
